Νίκος Γκάτσος, Ελλάδα Ελλάδα

  
Που πήγαν οι μέρες, που πήγαν οι μήνες που πήγαν τα χρόνια

φωτιά στα Χαυτεία, καπνιά στην Αιόλου, βρωμιά στην Ομόνοια

ουρλιάζουν τριγύρω Φολκσβάγκεν και Φίατ, Ρενό και Τογιότα

σε λίγο νυχτώνει στην έρημη πόλη θ’ ανάψουν τα φώτα.

κι άνθρωποι μονάχοι στην κόλαση ετούτη θα γίνουν λαμπάδα

Πώς τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;

Πού πήγες Αφρούλα του ονείρου λουλούδι, πού πήγες Ελένη

κρυφές αμαρτίες της άχρωμης μέρας το φως δεν ξεπλένει

μονάχα πληβείοι με μάτια θλιμμένα χτυπάνε καρτέλες

στον άθλιο μισθό τους σφιχτά κολλημένοι σαν στρείδια σαν βδέλλες

για ένα τριάρι, για λίγη βενζίνα, για μια φασολάδα

Πώς τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;

Πού πήγες αγάπη παράδεισε πρώτε, που πήγες ελπίδα

περάσαν οι μέρες, περάσαν τα χρόνια κι ακόμα δεν είδα

ατρόμητους άνδρες, σοφούς κυβερνήτες μεγάλους αντάρτες

να σπάζουνε πύλες, να ρίχνουνε τείχη, ν’ αλλάζουν τις στράτες

κι η νύχτα να γίνει χρυσό μεσημέρι κι η μέρα λιακάδα

Πώς τα ‘κανες έτσι τα μαύρα παιδιά σου Ελλάδα, Ελλάδα;