Μπερνάρντο Σοάρες (ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα), Το βιβλίο της Ανησυχίας / Απόσπασμα 213

Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα




Όλα με εγκαταλείπουν.
Η ζωή μου ολόκληρη, οι αναμνήσεις μου, η φαντασία μου και όσα περιλαμβάνει, η προσωπικότητά μου, όλα με εγκαταλείπουν.
Διαρκώς αισθάνομαι ότι υπήρξα άλλος,
ότι αισθάνθηκα άλλος,
ότι σκέφτηκα άλλος.
Αυτό στο οποίο παρευρίσκομαι είναι ένα θέαμα με άλλο σκηνικό.
Και αυτό στο οποίο παρευρίσκομαι είμαι εγώ.

Συναντώ μερικές φορές, στη συνηθισμένη αταξία των λογοτεχνικών μου συρταριών,
χαρτιά γραμμένα από μένα πριν από δέκα, πριν από δεκαπέντε χρόνια, ίσως και περισσότερα.
Και πολλά απο αυτά μου φαίνονται ότι ανήκουν σε κάποιον ξένο.
Δεν με αναγνωρίζω σ' αυτά.
Κάποιος τα έγραψε, και ήμουν εγώ.
Τα αισθάνθηκα εγώ, αλλά σαν σε κάποια άλλη ζωή,
από την οποία ξύπνησα τώρα σαν από το όνειρο κάποιου άλλου.

Τυχαίνει συχνά να συναντώ πράγματα γραμμένα από μένα όταν ήμουν πολύ νέος
- σκόρπια γραπτά των δεκαεπτά, των είκοσί μου χρόνων.
Μερικά έχουν μια δύναμη έκφρασης
που δεν θυμάμαι ότι ήταν δυνατόν να είχα σ' εκείνη την εποχή της ζωής μου.
Ορισμένες φράσεις, διάφορα αποσπάσματα γραμμένα λίγο μετά την εφηβεία μου,
που μοιάζουν να είναι καρπός αυτού που είμαι σήμερα,
μετά την εμπειρία ετών και πραγμάτων.
Αναγνωρίζω πως είμαι ο ίδιος που ήμουν.
Και δεδομένου ότι αισθάνομαι σήμερα πως έχω κάνει μεγάλη πρόοδο σε σχέση με αυτό που υπήρξα,
αναρωτιέμαι πού είναι η πρόοδος, αν ήμουν τελικά ο ίδιος με αυτό που είμαι σήμερα.
Υπάρχει σ' αυτό ένα μυστήριο που με μειώνει και με καταπιέζει.

Δεν είναι πολλές μέρες που ένα σύντομο γραπτό του παρελθόντος
μού προκάλεσε μια τρομερή εντυπώση.
Θυμάμαι πολύ καλά ότι το ενδιαφέρον μου, έστω σχετικό,
όσον αφορά τη γλώσσα, δεν έχει πολλά χρόνια.
Βρήκα σ' ένα συρτάρι ένα γραπτό μου, πολύ πιο παλιό,
όπου αυτό το ενδιαφέρον φαίνεται ιδιαίτερα έντονο.
Σίγουρα δεν με κατάλαβα στο παρελθόν μου.
Πώς έγινα αυτό που ήμουν ήδη;
Πώς αναγνωρίζω σ' εμένα σήμερα αυτό που δεν αναγνώριζα σ' εμένα χτές;
Όλα συγχέονται σ' ένα λαβύρινθο όπου εγώ τα χάνω μ' εμένα.

Η σκέψη μου χάνεται σε ονειροπολήσεις,
και είμαι σίγουρος πως αυτό που γράφω το έγραψα ήδη.
Θυμάμαι.
Και ρωτάω αυτο που μέσα μου υποτίθεται πως είναι
αν δεν υπαρχει σ' αυτό τον πλατωνισμό των εντυπώσεων
άλλη ενθύμηση πιο προσανατολισμένη,
άλλη ανάμνηση μιας προηγούμενης ζωής που να είναι μόνο αυτής της ζωής...
Θεέ μου, Θεέ μου, σε ποιον παρευρίσκομαι;
Πόσοι είμαι;
Ποιος είμαι εγώ;
Τι είναι αυτό το μεσοδιάστημα που υπάρχει ανάμεσα σ' εμένα και σ' εμένα;