Άλβαρο ντε Κάμπος (ετερώνυμο του Φερνάντο Πεσσόα), LISBON REVISTED (1926)

 

Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa

Από το Ο ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΚΟΣ (1923-1930)

Μετάφραση: Μαρία Παπαδήμα

Τίποτα δεν με δένει με τίποτα.

Θέλω πενήντα πράγματα μαζί.

Επιθυμώ με τη λαχτάρα σάρκας πεινασμένης 

κάτι που δεν ξέρω τι είναι – 

σίγουρα άλλο δεν είναι απ' το ακαθόριστο...

Κοιμάμαι ανήσυχος, και ζω σ' ένα ανήσυχο όνειρο 

αυτού που κοιμάται ανήσυχος, μισός στο όνειρο.

Μου έκλεισαν όλες τις πόρτες, αφηρημένες και αναγκαίες.

Τράβηξαν από μέσα τις κουρτίνες σκεπάζοντας όλες τις 

       ιστορίες που θα μπορούσα να δω απ' το δρόμο.

Δεν υπάρχει στο σοκάκι που βρήκα ο αριθμός της πόρτας που μου έδωσαν.

Ξύπνησα στην ίδια ζωή που είχα αποκοιμηθεί.

Ως και οι στρατιές του ονείρου μου εξολοθρεύτηκαν.

Ως και τα όνειρά μου ένιωσαν ψεύτικα καθώς τα 

     ονειρευόμουν.

Ως κι η ζωή που επιθυμώ με κουράζει – ως κι η ζωή αυτή ...

Καταλαβαίνω σε ακανόνιστα διαστήματα, 

γράφω στο περιθώριο της κούρασης,

και η πλήξη της ίδιας της πλήξης μου με ξεβράζει στην ακτή.

Δεν ξέρω ποιο πεπρωμένο ή μέλλον περιμένει τη δίχως 

       πηδάλιο αγωνία μου,

δεν ξέρω ποια νησιά του απίθανου Νότου με κρατούν ναυαγό, 

ή ποια φοινικόδασα της λογοτεχνίας θα μου δώσουν 

       τουλάχιστον ένα στίχο.

Όχι, όχι, δεν το ξέρω, ούτε αυτό ούτε κάτι άλλο ούτε τίποτα...

Και στο βάθος του μυαλού μου, όπου ονειρεύομαι ό,τι 

ονειρεύτηκα,

στα έσχατα πεδία της ψυχής μου όπου ενθυμούμαι χωρίς λόγο 

(το παρελθόν είναι μια φυσική ομίχλη από ψεύτικα δάκρυα), 

στους δρόμους και τα ξέφωτα των μακρινών δασών 

όπου φαντάστηκα την ύπαρξή μου, 

τρέχουν πανικόβλητες, τελευταία απομεινάρια 

της τελικής ψευδαίσθησης,

οι στρατιές του ονείρου μου, που εξολοθρεύτηκαν πριν καν 

      υπάρξουν,

οι λεγεώνες μου που δεν υπήρξαν ποτέ, αφανισμένες εν Θεώ.

Πάλι σε ξαναβλέπω,

πόλη των παιδικών μου χρόνων φοβερά χαμένη...

πόλη θλιμμένη και εύθυμη, πάλι ονειρεύομαι εδώ...

Εγώ; Είμαι άραγε ο ίδιος εγώ που εδώ έζησα, κι εδώ γύρισα,

κι εδώ ξαναγύρισα και ξαναγύρισα;

Κι εδώ πάλι ξαναγύρισα;

Ή είμαστε, όλα τα Εγώ που υπήρξα εδώ ή υπήρξαν, 

μια σειρά από χάντρες – όντα δεμένα μ' ένα νήμα-μνήμη,

μια σειρά ονείρων του εαυτού μου που τα ονειρεύτηκε 

      κάποιος άλλος πέρα από μένα;

Πάλι σε ξαναβλέπω,

με την καρδιά πιο μακρινή, και την ψυχή λιγότερο δική μου

Πάλι σε ξαναβλέπω - Λισαβόνα και Τάγε και το καθετί-

διαβάτης μάταιος εντός σου και εντός μου,

ξένος εδώ όπως παντού, 

τυχαίος στη ζωή και στην ψυχή, 

φάντασμα που περιπλανιέται σε αίθουσες αναμνήσεων, 

με το θόρυβο των ποντικών και των σανιδιών που τρίζουν 

στο καταραμένο κάστρο της ύπαρξης που πρέπει να 

      ζήσουμε...

Πάλι σε ξαναβλέπω, 

σκιά που περνάς ανάμεσα στις σκιές, και λάμπεις 

μια στιγμή κάτω από ένα φως άγνωστο θανατηφόρο, 

και μπαίνεις στη νύχτα ίδια με τη γραμμή του πλοίου σαν 

      χάνεται

στο νερό που πια δεν ακούγεται...

Πάλι σε ξαναβλέπω, 

αλλά τον εαυτό μου, αλίμονο, δεν τον ξαναβλέπω! 

Έσπασε ο μαγικός καθρέφτης όπου με ξανάβλεπα ίδιο, 

και σε κάθε μοιραίο κομμάτι βλέπω μόνο ένα κομμάτι από 

      μένα –

ένα κομμάτι από σένα κι από μένα!...

26/4/1926