Ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου διαβάζει, το ποίημά του «Αλτ ! Θάνατος !», όπως ακούγεται στην ταινία τού Ροβήρου Μανθούλη «Πρόσωπο με πρόσωπο» (1966).
ΑΛΤ !
Κι ο ρόζος του πεύκου, μπορεί να είναι μάτι.
Κι οι βελόνες απ' τα έλατα, μπορεί να είναι λόγχες.
Ο εχθρός ενεδρεύει πίσω από κάθε ανεμώνα.
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Εδώ τ' αυτί δεν ακούει άνεμο.
Δεν ακούει την καρδιά της Γης.
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Οι ώρες έχουνε πολυβόλα στα δευτερόλεπτα !
Στα πρώτα λεπτά χειροβομβίδες !
Στη μισή διαδρομή, κόμπος στο στέρνο !
Ακριβώς... Έφοδος !
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Πως θα διαβείς τ' απελπισμένο Ανδρί ;
Ξέχασαν όλοι τη μάνα τους και σένα
που κράταγες την καρδιά στις παλάμες.
Ο Ήλιος χάσκει σαν πτώμα.
Τα κεφάλια των φονευθέντων στη μάχη αιωρούνται
στη ράχη των μουλαριών, Εκκρεμή !
Έχουν δικό τους χρόνο,
έχουν άλλες ώρες.
Στο παγωμένο τράχηλο,
παίζει καθρεφτάκι ο Σταυρός,
ο Σταυρός,
τα παγωμένα νύχια,
το αρχείο απωλειών,
το Αρχείον.
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Εδώ το φεγγάρι δείχνει
τα δόντια του σε κάθε στεναγμό.
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Έχουμε γίνει μια απεγνωσμένη φιγούρα, κατακόρυφη.
Έχει στο στέρνο μας στρατοπεδεύσει μια στρατιά νεκρών.
Στις κοιλάδες με τους ξαγρυπνιμένους ανθρώπους,
οι ώρες ουρλιάζουν απαρηγόρητες,
τα τσακάλια τρώνε το γέλιο τους,
τα φίδια πίνουν το αίμα των δένδρων,
τα όρνια τρώνε τη σάρκα της Γης.
Η Γη λαχανιάζει και διαμαρτύρεται,
τα δέντρα σπάνε σαν το θάρρος μέσα μας.
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Δεν έπρεπε να ΄ρθεις !
Τώρα που έχω γίνει μια απεγνωσμένη φιγούρα, κατακόρυφη.
Δεν έπρεπε να ΄ρθεις !
Δένω την υπομονή μου στον Ήλιο,
περπατάω με τα χέρια,
κραυγάζω στην απύθμενη νύχτα,
περισυλλέγω το στήθος, τα μάτια μου.
Δεν έπρεπε να ΄ρθεις !
ΑΛΤ ! ΘΑΝΑΤΟΣ !
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου