Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, Ο Μαθητευόμενος μάγος

 (Mετάφραση Θ. Σταύρου)

Απ’ το σπίτι ο γερο-μάγος                           

βγήκε τελοσπάντων έξω.

Τώρα εγώ τα πνεύματά του

θα ξυπνήσω και θα παίξω.

Λόγια του, έργα, τρόπους

τα ‘χω ξεσηκώσει

κι έτσι πια θα κάμω

θάματα με γνώση.

Μπρος, αμέσως

στη δουλειά μας,

για να τρέξει

στη μπανιέρα

το νερό, να τη γεμίσει

ως τα χείλια, πέρα ως πέρα.

Μπρος, κουνήσου, γριά μας σκούπα!

Στα κουρέλια αυτά τυλίξου.

Τόσα χρόνια τώρα δούλα,

και σ’ εμένα υπάκουη δείξου.

Όρθια σε δυο πόδια,

με στητό στον ώμο

το κεφάλι, πάρε

το σταμνί και δρόμο!

Μπρος, αμέσως

στη δουλειά μας,

για να τρέξει

στη μπανιέρα

το νερό, να τη γεμίσει

ως τα χείλια πέρα ως πέρα.

Κοίτα, τρέχει στο ποτάμι,

έφτασε στον όχτο, να τη!

σαν την αστραπή γυρίζει

κι όλο αδειάζει το κανάτι.

Να και πάλι! Η γούρνα

ως τα χείλια. Κι όλες

με νερό γεμίζουν

τώρα οι κατσαρόλες.

Στάσου! Φτάνει

και περσεύει,

κι άλλο τώρα

    να μη τρέξει.

    Συφορά μου! Απ’ το μυαλό μου

έφυγε η ξορκίστρα λέξη.

Κείνη η λέξη που την πρώτη

δίνει  υπόσταση και πάλι.

Μα αυτή τρέχει. Αχ, να γινόσουν

σαν και πριν, απλό φουκάλι!

Τρέχει, φέρνει, χύνει

κι όλο κουβαλάει.

Αχ, το ρέμα ολούθε

πάνω μου κυλάει.

Τι κακία!

Θα την πιάσω,

θα την κάμω

να το κόψει.

Πιότερο, όσο πάω, φοβούμαι.

Τι ματιές, αλί μου, τι όψη!

Τι ζητάς; Όλο το σπίτι

να το πνίξεις, βρωμολάμια;

Πάνω απ’ όλα τα κατώφλια

τρέχουν, τρέχουνε ποτάμια.

Δε θ’ ακούσεις τέλος,

άτιμο φουκάλι;

Κούτσουρο ήσουν, γίνε

κούτσουρο και πάλι.

Δε θα πάψεις;

Θα σε πιάσω

κι αφού στέρεα

σε κρατήσω,

το παλιόξυλό σου αμέσως

με τσεκούρι θα το σκίσω.

Σέρνεται, έρχεται και πάλι!

Πάνω σου ο μπαλτάς θα πέσει,

βρε, τελώνιο, να σε ρίξει

χάμω. Κρακ! Βαράω στη μέση! 

Πέτυχα. Το ξύλο,

να, στα δυο σκισμένο!

Τώρα, ελπίζω, τέλος,

λεύτερα ανασαίνω.

Αχ, δυο σκούπες

βλέπω ολόρθες!

Κι έτοιμη είναι

για να κάνει

τώρα η καθεμιά τη δούλα.

Σώστε με, θεοί επουράνιοι!

Κι όλο τρέχουν! Πλημμυρίσαν

σάλες, σκάλες, Θε μου, Θε μου,

τι νεροποντή! Σε κράζω,

έλα, αφέντη δάσκαλέ μου!

Να τος! Αχ, αφέντη,

πνεύματα έφερα έξω,

αλλ’ αδύνατο είναι

τώρα να ξεμπλέξω.

Σκούπες, σκούπες!

Ξαναπάρτε

τη μορφή σας.

Μόνο ο γερο-δάσκαλός σας εγώ σας κάνω

πνεύματα, γι’ αυτό που ξέρω.