Χρήστος Α. Μιχαήλ, Περικοπή

Πηγή:  Ποιείν

FAUSTO PODAVINI   Mirella was married to her husband Luigi for over 40 years. At the age of 65, Luigi began to show symptoms of Alzheimer’s disease. For six years, Mirella cared for Luigi herself, at home in Rome.   01 June 2010  (World Press Photo)

Τα γυαλισμένα μας φλιτζάνια
δώσαν τη θέση τους σε μάτια ραγισμένα
κι έναν ιστό ρυτίδες γύρω απ’ τα χείλη και το μέτωπο
γύρω απ’ την εντύπωση μιας ύπαρξης αισθητικής.
Ποτέ δεν είπαμε ποτέ
και μείναμε με ένα πάντα ανάμεσα σε αντίχειρα και δείκτη
λες και κρατούσαμε νερό
που άλλοι το θρηνούσαν και άλλοι το γλεντούσαν
με μια μελαγχολία καθήκον.
Έτσι ανάποδα που ήρθαν όλα
ανάποδα
τα πήραμε κι εμείς και όχι λάθος
χωρίς υπομονή για γυρισμό χωρίς ανάσταση
γιατί ανάσταση τάχα θα πει αιχμαλωσία
γιατί ανάσταση δεν πάει να πει ανάταση
παρά μονάχα ένα πρελούδιο
και μια χορδή που ταλαντεύεται από το πριν ως το μετά
στο πάντα στο ποτέ και στο περίπου
όλο περίπου όλα περίπου
ζωή
κι όχι συνθήματα κι ατάκες στην οθόνη
ίσως γιατί
δεν ξαγκιστρώσαμε τις λέξεις όπως τους έπρεπε
ίσως γιατί δεν κουβαλήσαμε ούτε το ίδιο μας το πτώμα
όπως του έπρεπε
μόνο φορέσαμε καπέλο και γυαλιά στη λάμψη των προθέσεων
να καταπιούμε τον καφέ μας μονορούφι
ένα απόγευμα χωρίς προοπτική
ή μεσημέρι ακέραστο
με κουμπωμένα τα παντζούρια ως τη μνήμη.
Έτσι λοιπόν εγκαταστάθηκε η αναγκαιότητα των τρύπιων μας συνόρων
όπου το αίσθημα γνωρίζει
και το προαίσθημα υφίσταται ως μια συνθήκη ικανή
και αναγκαία
και κάμποση γι’ αυτούς που έστερξαν την προδοσία
αθόρυβα κι αισχρά
μακριά από το αίμα που κοχλάζει
κι αφότου οι φίλοι αποχώρησαν τελικά ως κάποια λύσις.
Κι ήταν η τέχνη αυτή καθαυτή
που στέρησε τη νιότη από την ξεγνοιασιά της
που γύμνασε τα χέρια
με δηλητήριο στις τρίχες και τα νύχια
με δηλητήριο
σε κάθε θρόμβο των δαχτύλων
μιας και η φιλανθρωπία της σαφώς υπήρξε ψέμα αδίστακτο.
Το αύριο θα είναι πάντοτε μια άλλη μέρα
κι ως τέτοια θα διστάζει
κι ως τέτοια θα παρανοεί κάθε μας σύμπλεγμα
σαν όρο τελειότητας κι ευθύνης
έτσι ώστε να βρεθεί χωρίς αμφιβολία
πίσω απ΄ το αποτύπωμα που χαϊδεύει τη σκανδάλη.
Πλέον το βίωμα
μετωπικά θα μας θυμίζει πόσο υπήρξαμε και πόσοι
σε μια κατάθλιψη με αντίκρυσμα υπαρκτό
σε μια πραγματικότητα χωρίς υπεκφυγές
για να μπορεί το άδικο να τρέφεται με ασφάλεια
απ’ την ιστορική δικαίωση του θύτη
μέχρι τη θαλπωρή απ’ τη συναίσθηση του θύματος.