Σοφία Κολοτούρου, Χαμένοι της Σιδώνος

Πηγή: Σοφία Κολοτούρου

SEBASTIAN GUERRINI   Net, 1999

13/4/2011

«Μέρα τη μέρα θά ’ρχονταν η Επανάσταση
και περιμένοντας πέρασαν χρόνια
κι όμως σ’ το λέγαν οι γονείς σου: «άσ’ τα συ
πάντα θα βρίσκονται στον κόσμο άλλα κωθώνια».
Mανόλης Αναγνωστάκης (Μανούσος Φάσσης), Fair Play

«Για πάντα νέοι κι αν προσπάθησαν να μείνουν
H Ιστορία δεν μπορούσε να σταθεί
Βαθιές ρυτίδες, μα το τραύμα πιο βαθύ
Στο τέλος τίποτα δεν μπόρεσαν να γίνουν»
Γιάννης Δούκας, Γέροι της Σιδώνος

Στον Γιάννη Δούκα
 


Στρίβω το νόμισμα και μια Πολυτεχνείο
μου βγαίνει κι ύστερα της κρίσης η γενιά.
Εμείς στη μέση, μας συνθλίψανε κι οι δύο:
κάλπικη ανάπτυξη μας τάξαν ως παιδιά.

Μικροαστοί μας μεγαλώσανε και μ’ άχτι
μας είπαν “διάβαζε να πας πολύ μπροστά”.
Σπουδές τελειώσαμε και βρήκαμε τη στάχτη-σαράντα χρόνια, ξεφτισμένα ποσοστά.

Τώρα διαβάζοντας τους φίλους της Σιδώνος,
ακούμε πάλι τις κραυγές τους καθαρά.
Των επιγόνων τους η απόρριψη κι ο πόνος
μας συμπιέζει από την άλλη την πλευρά.
Κι εμείς μετέωροι, στα δύο μοιρασμένοι
- σκόνη και στάχτη να σκεπάζουν τα μαλλιά -,
κάθε διέξοδο τη βλέπουμε κλεισμένη,
σε μια πατρίδα που συντρίβει τα μυαλά.

Έτσι χαθήκαμε, σκιές που προχωράνε
- ποτέ δεν πράξαμε, ούτ’ είδαμε μακριά.
Ατμός τα λόγια μας στον άνεμο και πάνε.
Σαν σμήνη σύννεφα πλακώνει η γκαντεμιά.