Έντγκαρ Άλαν Πόε, Η λίμνη

 ΝΙΚΟΣ  ΣΗΜΗΡΙΩΤΗΣ   Ξυλογραφία για τη «Λίμνη» 1965

* Στα σχόλια παραθέτω και την μετάφραση του Νίκου Σημιριώτη                                            

(Μετάφραση:  Στέφανος Μπεκατώρος)

Στην άνοιξη της νιότης μου ήτανε γραμμένο 

Από του κόσμου όλα τα μέρη σ’ ένα να πηγαίνω 

Που όλο και περισσότερο αγαπούσα -

Τόσο τη μοναξιά ποθούσα 

Μιας άγριας λίμνης, που τριγύρω της ψηλά 

Πεύκα είχε υψωμένα και βράχια μελανά.

Όμως όταν η Νύχτα με το πέπλο είχε σκεπάσει 

Τον τόπο αυτό, κι όλη μαζί την πλάση,
Και ψιθυρίζοντας τη μελωδία της πέρα 

Εδιάβαινε απόκρυφη η πνοή του αέρα -

Τότε - αχ! τότε έβγαινα απ’ τον ύπνο 

Και στου τρόμου της λίμνης έπεφτα το λίκνο.

Όμως αυτός ο τρόμος δε γινόταν φόβος
Μα μια τρεμάμενη ευφροσύνη -
Ένα αίσθημα που μήτε οι θησαυροί του κόσμου
Θα μ’ έπειθαν ποτέ να ονοματίσω -
Μήτε η Αγάπη - ακόμη κι η δική σου.

Θάνατος ήταν στο φαρμακερό της κύμα,
Και στο βυθό της ταιριαστό ένα μνήμα 

Παρηγοριά πια κείνος να γυρεύει 

Ο που στα ινδάλματά του μέσα ρεύει -

Κι η μοναχή ψυχή του εκεί να δείχνει

 Ένα Παράδεισο στη σκοτεινή λίμνη.