Νικηφόρος Βρεττάκος, Άνεργοι

Του εργοστασίου η πόρτα, είναι από σίδερο

έχει στο μέσο δυο κάγκελα. Και πίσω από τα κάγκελα

δυο μάτια που σφάζουν. Ο επιστάτης κοιτάζει

την ουρά των ανθρώπων που στέκονται απέξω,

χέρια και πρόσωπα που κάνουν μια κίνηση

όλα μαζί, κρατούν την ανάσα, σκύβουν ν’ ακούσουν.

“Μεσημέριασε, φύγετε. Ο κύριος

Διευθυντής δε θάρθει. Αύριο πάλι

Πρωί. Πιο πρωί”.

Χαμηλώνουν τα πρόσωπα, στέκονται αμήχανα.

Ύστερα, φεύγοντας, κοιτάζουνε γύρω τους

σα να ψάχνουν να βρουν ένα βάραθρο- όχι

να κλάψουνε, όχι να ψάξουν για τίποτα,

αλλά να ρίξουν τα χέρια τους