Κωστής Παλαμάς, Η ζωή από μακριά

(ΑΠΟ ΤΗΝ ΞΑΝΑΤΟΝΙΣΜΕΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ 1930)

Αυτοί πού δε γεννήθηκαν κι αυτοί που θάρθουν αύριο
βούϊσμα δυσκολοξάνοιχτο μισογρικάν μακρυάθε,
βαριά χτυπήματα σφυριών, βρόντους τρανούς αρμάτων,
κι από τα πόδια που πατάν και περπατάνε, κρότους.
Κι αυτή η βοή, τους φαίνεται γιορτάσι απέραντο, ένα
κυμάτων γλυκανάσασμα κάτου από χλωροκλάδια,
κ' οι αγέννητοι στα σωθικά σκιρτώντας των παρθένων,
τη διακονεύουν τη ζωή σα βέβαιην ευτυχία.
Κανείς νεκρός δε βρίσκεται στη νύχτα γυρισμένος
για να τους πή:

- «Ο ύμνος αυτός πού ακούτε, είν' από μύρια σκουξίματα,
κ' εσείς κοιμάστε απάνου από 'ναν άδην ολάνοιχτο!»

Να πάψουν πιά οι ευτυχισμένοι εκείνοι,
οι αδάκρυτοι κ' οι αγέλαστοι με αποθυμιά ν' ακούνε,

στο που τους ζώνει Τίποτε, το αφωρισμένο σκούσμα.