Αρσένι Ταρκόφσκι, Ευριδίκη

(ΜΤΦ: ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΒΕΛΕΝΤΖΑΣ)
1961

Ο ανθρωπος εχει ενα κορμι,
ενα και μοναδικο,
και η ψυχη βαρεθηκε πια
να στριμωχνεται σ'ενα περιβλημα
μ'αυτια και ματια σε μεγεθος πενταρας,
και δερμα,ζαρα τη ζαρα,
να συγκαλυπτει μια σκευη ολο κοκαλα.

Απο τον κερατοειδη βγαινει η ψυχη
και πεταει στο κοιλωμα τ'ουρανου,
σε μια παγερη ακτινα τροχου,
μ'ενα σμηνος κυκλοδιωκτα πουλια,
κι απο το αμπαρωμενο παραθυρο
του ζωντανου κελιου της ακουει
τον τριγμο των δασων και των σιτιβολωνων,
το σαλπισμα των εφτα θαλασσων.

Η ασωματη ψυχη ειν' αμαρτια
οπως κορμι χωρις πουκαμισο-
χωρις προθεση τιποτα δεν γινεται,
χωρις εμπνευση,ουτε γραμμη.
Αινιγμα διχως λυση:
Ποιος επιστρεφει,
αφου χορεψει στην ερημη πιστα;

Κι ονειρευομαι αλλη ψυχη,
ντυμενη μ'αλλα ρουχα
να φλεγεται,καθως τρεχει
απο την ατολμια προς την ελπιδα,
αυλη κι ανισκιωτη
σαν φλογα να ταξιδευει πανω στη γη,
και στο τραπεζι πισω της αφηνει μια πασχαλια
να τη θυμουνται.

Τρεχα λοιπον,παιδι μου,και μη στενοχωριεσαι
για την δολια την Ευριδικη,
κυλα το χαλκινο σου τσερκι,γρηγορα,
δωσ'του με τη βεργα να κυλησει στον κοσμο,
ωσπου να σημανει τεταρτοκαι για απαντηση σε καθε σου βημα,
με τονο χαρωπο μα αδιαφορο,
η γη βουιζει μεσ στ'αυτια σου.