Andreas Gryphius, Δάκρυα της πατρίδας. Έν έτει 1636

(Μετάφραση:  Αλεξάνδρα Ρασιδάκη)

(Από το «Περί μελαγχολίας» , Αλεξάνδρα  Ρασιδάκη, εκδόσεις Κίχλη, 2012)


Είμαστε πια λοιπόν / πέρα για πέρα ρημαγμένοι !
Των άγριων φυλών τα πλήθη / οι έξαλλες σάλπιγγες,
Το σπαθί με το πηχτό το αίμα / οι βροντές των κανονιών /
Εξάντλησαν τον ιδρώτα / τον μόχθο / και όλο μας το βιός.

Οι πύργοι ζωσμένοι στις φλόγες / η εκκλησία γκρεμισμένη.
Το δημαρχείο στο έλεος της φρίκης / 
οι δυνατοί κομματιασμένοι /

Οι παρθένες ατιμασμένες / και όπου κι αν κοιτάξουμε
Φωτιά / πανούκλα και θάνατος / την καρδιά και το πνεύμα μας ποτίζουν.

Μέσ' απ' τα τείχη και την πόλη / τρέχει ολοένα φρέσκο αίμα.
Πάνε κιόλας τρεις φορές έξι χρόνια / απ' όταν τα νερά των ποταμών μας /
Με πτώματα φραγμένα / σέρνονταν και αργοκυλούσαν.

Όμως δεν είπα ακόμα αυτό / 
που είναι απ' τον θάνατο χειρότερο /
Πιο βαρύ κι απ' τον λοιμό / την πυρκαγιά, την πείνα /
Ότι και της ψυχής τον θησαυρό / τόσοι πολλοί τον έχασαν.  *

* Σημείωση της μεταφράστριας:
  Οι πλαγιοκάθετες (διαιρέσεις ή τομές) είναι χαρακτηριστικό της 
  γερμανικής ποίησης του Μπαρόκ, σχετίζονται με την απαγγελία και
  δηλώνουν νοηματικές και εμφατικές παύσεις. Ο Gryphius κάνει
  εκτεταμένη χρήση των πλαγιοκαθέτων τόσο στα λυρικά όσο και στα
  θεατρικά του έργα, ως εκ τούτου αποφάσισα να τις διατηρήσω στη
  μετάφραση, καθώς η αντικατάστασή τους από κόμματα θα 
  αλλοίωνε και οπτικά το κείμενο.