Αγαπημένος μού ήταν πάντα αυτός ο λόφοςο έρημος, κι αυτά τα δέντρα που μου κρύβουντον μακρινόν ορίζοντα. Μα εδώ που στέκωοραματίζομαι τις αχανείς εκτάσειςτ’ ουρανού και την υπερκόσμια γαλήνηκι ανατριχιάζω. Και καθώς ακούωμέσα απ’ το φύλλωμα το θρόισμα του αέρασυγκρίνω την αμόλυντη σιωπή του απείρουμ’ αυτόν τον ήχο. Κι αισθάνομαι το αιώνιο,και τις σβησμένες εποχές, και τη δική μαςπου ζει και πάλλεται. Κι ο στοχασμός μουπνίγεται στη βαθιά απεραντοσύνη.Σ’ αυτή τη θάλασσα γλυκό είναι το ναυάγιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου