Χόρχε Λουίς Μπόρχες, Ποίημα του συνόλου

(Μετάφραση : Δημήτρης Καλοκύρης)
Σαν Πάμπλο 1970

Συλλογίζομαι τον βλοσυρό , αυστηρό ουρανό

με τα μοναχικά κι απόμακρα φώτα

που τόσες και τόσες νύχτες κοιτούσε ο ΄Εμερσον

μέσα στα χιόνια και τη παγωνιά του Κόνκορντ.

Εδώ τ’ αστέρια είναι αμέτρητα .

Ο άνθρωπος είναι αμέτρητος . Ατέλειωτες

γενιές πουλιά και έντομα ,

πλουμιστοί ιαγουάροι και φίδια ,

κλωνάρια που συμπλέκονται κι απλώνονται ,

καφές , άμμος και φύλλα

που γέρνουν τα πρωινά και σκορπάνε

τον τέλειο , άχρηστό τους λαβύρινθο .

Ισως το κάθε μυρμηγκάκι που πατάμε

να’ ναι μοναδικό μπροστά στο Θεό ,

οπότε θα το λογαριάζει και αυτό

στην εκτέλεση των ακριβέστερων νόμων

που κυβερνούν τον παράξενο κόσμο Του .

Αν δεν ήταν έτσι , ολόκληρο το σύμπαν

θα ήταν ένα σφάλμα κι ένα ανυπόφορο χάος .

Οι καθρέπτες του έβενου και του νερού

ο πολυμήχανος καθρέπτης των ονείρων ,

τα ψάρια , οι λειχήνες , τα κοράλια ,

τα σημάδια που άφησαν οι χελώνες στο χρόνο ,

οι πυγολαμπίδες κάποιας μοναδικής βραδιάς ,

οι δυναστείες της αροκάριας ,

τα καλοχαραγμένα στοιχεία ενός βιβλίου

που δεν μπορεί να τα σβήσει η νύχτα , χωρίς αμφιβολία

δεν είναι λιγότερο ιδιαίτερα και αινιγματικά

από μένα , που τα συνδυάζω . Δε θα τολμούσα

να κρίνω τη λέπρα ή τον Καλιγούλα .