 |
| FRANCISCO GOYA What more can one do?, 1812-1815 |
(Απο την «Νέα
Επιθεώρηση», αρ. 5, Μάης 1928)
Άσειστα ολόγυρα τειχιά
και μεις του σκοταδιού στοιχειά.
απάνου στον ψηλό ουρανό.
πότε πουλάκι να περάσει
πότ’ έν’ αστέρι να φανεί,
ή πότε η πόρτα ν’ ανοιχτεί,
φίλος ρακί κρυφά να μπάσει
να μπάσει τον ψηλό ουρανό!
Ήταν ο Τσόκλης ο γκαβός,
ο Κωτσιαράς ο παλαβός,
ο Λέτσος με τη μαχαιριά,
μπουλούκι από μουστακαλήδες,
που με ζουνάρι απολυτό
περάσανε στον κόσμο αυτό,
μπεκρήδες, κλέφτες, χασικλήδες,
που τέλος πάντα η μαχαιριά.
Όξω μας ήταν οι καλοί!
Λουλούδια, μυρουδιά, βιολί.
τα κοριτσόπουλα οι κυρές,
γαζετατζήδες, γαλονάδες,
μπαγκέρηδες με τον παρά,
καραβοκύρηδες με ουρά.
κατήδες, έμποροι, παπάδες,
τα κοριτσόπουλα, οι κυρές
Μα ξάφνου ο αγέρας ο μαβής
τη ρίζα μιας ζωής βουβής
ήρθε να σκίσει, τρανταχτά:
Πόλεμος άναβε στη χώρα.
Κανόνια, αλόγατα, σπαθιά,
Η πιο ψηλή κι η πιο βαθιά,
μέσ’ στην καρδιά μας, μπήκε γνώρα
βροντόλαλα και τρανταχτά.
Πήρε κι εμάς ο ποταμός!
–Χαρά και φόβος και θυμός! –
Κι όλοι φωνάξανε μαζύ:
Πάρτε κι εμάς να σκοτωθούμε
για την Ιδέα τη λαμπερή
(κορώνα και φτερά φορεί!)
κι όταν νικήσουμε θαρθούμε
στο Μεντρεσέ ξανά μαζύ…
Ε!... να μας βλέπατε εδεκεί
πώς με τη ρέγκα στο σακκί
και με διαμάντια στην καρδιά
χυνόμαστε σαν τους πετρίτες,
βαράγαμε ζερβά-δεξιά,
(θέληση, δύναμη κι αξιά)
αρκουδιαρέους γουρνομύτες,
πάντα σταυρό, πάντα καρδιά.
Φωτιά στα σπίτια, στα δεντρά,
φαρμάκι στα γλυκά νερά,
(ιδέα και λύσσα ιδανικές!)
ανοίγαμε παλιές κασέλες,
ασήμια αρπάζαμε, προικιά,
και την κοπέλα τη γλυκιά,
νεκρήν του φόβου, με μασέλες
ξεσκίζαμεν ιδανικές!...
Μανάδες, φουντωτές μηλιές
αδειάζαμέ τους τις κοιλιές,
και στον αέρα το χρυσό,
τινάζαμε με δυναμίτη
γεφύρια σιδερογραμμές…
Αξέχαστες ιερές στιγμές!
Ω! πόλεμε δικαιοκρίτη,
άστρο στα μέτωπα χρυσό!
Και σα γυρίσαμε στητοί,
πιστοί σε λόγο κι αρετή,
της λευτεριάς κοπέλια εμείς,
της λευτεριάς την άγιαν ώρα
μας εχαρίσαν. Το νερό
έσβυσε το αίμα των χεριών
κι είμαστε τίμιοι ανθρώποι τώρα
και με παράσημον, εμείς!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου