Αργύρης Χιόνης, Αριάδνη

Edward Burne-Jones, Ariadne

Δεν έχουμε πια που να πάμε-
τα πράγματα επαναστατούν,
δεν μας αναγνωρίζουν το δικαίωμα
να κυριαρχούμε πάνω τους
τα σπίτια που χτίσαμε γίναν φυλακές,
οι πολιτείες που ρυμοτομήσαμε γίναν λαβύρινθοι.

Ώ Αριάδνη, Αριάδνη…
κάποτε προφέραμε τ’ όνομά σου,
κάποτε τραγουδούσαμε τ’ όνομά σου
και βρίσκαμε την έξοδο.
Τώρα, η μουσική δεν υπακούει πια στά δάχτυλά μας·
απέβη εις πένθος μας η κιθάρα
και ο ψαλμός μας εις κλαυθμόν ημίν
και μένουμ’ εδώ, ακίνητοι στη μέση των πραγμάτων
που μεγαλώνουν γύρω μας
σαν δέντρα άγρια και σκοτεινά,
στενεύοντας αδιάκοπα τη σκέψη,
στενεύοντας αδιάκοπα τον ουρανό.

ταξίδι που τόσα χρόνια λογαριάζαμε
δεν θα γίνει ποτέ, Αριάδνη.
Τα πλοία φύγαν μόνα τους απ’ το λιμάνι,
κι η θάλασσα,
τόσο πικρή η θάλασσα για την ψυχή μας
που ν’ αποστρέφουμε το πρόσωπο στη θέα της.

Όχι, δεν έχουμε πια πού να παμε.