Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άναμπελ Λη

Πρωτοδημοσιεύτηκε το 1850 στο περιοδικό Sartain's Union, μετά το θάνατο του το Σεπτέμβριο του 1849

EDMUND DULAC  Annabel Lee

(Μετάφραση:  Κώστας Παπαδάκης)

Χρόνια πολλά περάσαν από τότε,

  σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό,

που κάποια κόρη ζούσε, τ' όνομά της

Άναμπελ Λη, θα το 'χετ' ακουστό.

Κι η κόρη αυτή μονάχην είχε σκέψη

να μ' αγαπά και να την αγαπώ.

Ήμαστ' ακόμα δυο μικρά παιδάκια,

σ' ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:

Μα ήταν τρανή η αγάπη που αγαπιόμαστε-

η 'Αναμπελ Λη κι εγώ. Στον ουρανό

τα φτερωμένα Σεραφείμ, που μας ζηλεύανε,

μας κοίταζαν με μάτι φθονερό.

Κι ήταν γι' αυτό -περάσανε πια χρόνια-

που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό,

κατέβηκε απ' τα νέφη στην ωραία μου

'Αναμπελ Λη, ψυχρό, θανατερό

τ' αγέρι κι οι μεγάλοι συγγενήδες της

την πήραν και μ' αφήσαν μοναχό,

σ' ένα μνημούρι μέσα να τη κλείσουνε

στη χώρα τούτη δίπλα στο γιαλό.

Οι άγγελοι που δεν είχαν τη δική μας

την ευτυχία, ζηλέψαν και γι' αυτό-

Ναι! Και γι' αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι

μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό),

Τ' αγέρι από τα νέφη κάποια νύχτα

κατέβηκε ψυχρό, θανατερό

και μ' άρπαξε τον ώριο θησαυρό.

Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων

η αγάπη μας τρανότερη πολύ

κι ούτ' οι αγγέλοι πάνω στα ουράνια

κι ουτ' οι δαιμόνοι κάτω απ' το βαθύ

Ωκεανό μπορούνε τη ψυχή μου

να τη χωρίσουν διόλου απ' τη ψυχή

της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.

Γιατί ποτέ δε βγαίνει το φεγγάρι

χωρίς ονείρατα γλυκά να μου κρατεί

της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.

Και πάντα, όταν προβάλλουνε τ' αστέρια,

νιώθω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή

της ωραίας μου 'Αναμπελ Λη.

Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,

συντρόφισσα μου, αγάπη μου ακριβή

μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή

που του πελάου το κύμα αντιλαλεί.