Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Αλεξάντρ Μπλόκ, Σαν άρχισα να γερνώ και να κρυώνω...


Πηγή: samizdat project

WOJCIECH SIUDMAK   Indoor Dialogue



(Μετάφραση: Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης) 


1903

Σαν άρχισα να γερνώ και να κρυώνω,
Ποιητής, που συνήθισε το γκρίζο χρώμα,
Θέλησα να μεταθέσω γι’ αργότερα
Το τέλος που μέλλει στους γέροντες.
Και ξανά, άρρωστος και αδύναμος
Αναζητώ το τυχερό αστέρι.
Μια μορφή, που ήταν γλυκιά παλιά,
Ονειρεύομαι στο γεροντικό μου παραμιλητό,
Ίσως η μνήμη να με ξεγέλασε,
Μα πιστεύω σε τούτο το ψέμα,
Και τίποτα δεν ξύπνησε
Αυτό το σαγηνευτικό ρίγος.
Όλα αυτά τ’ αμφιλεγόμενα από παλιά –
Με γοήτευσαν από τα χρόνια της νιότης,
Μα τα γερατειά τα έδιωξαν μακριά
Και μου φαίνεται αστείο πως είμαι ποιητής . . . 
Κουράστηκα να πιστεύω στα θλιβερά βιβλία
Που έγραψαν ροδαλοί σαν κι’ εμένα ανόητοι.
Κατάρα στα όνειρα! Κατάρα στις στιγμές
Των προφητικών μου στίχων !
Ενώπιος ενωπίω
Γερνώ, ξεραίνομαι, με πνίγει η κακία
Και με το ρυτιδιασμένο χέρι μου
Μετά βίας σηκώνω τη βακτηρία . . .
Ποιον να πιστέψω; Με ποιον να συμφιλιωθώ;
Γιατροί, ποιητές και παπάδες . . .
Αχ να μπορούσα να διδαχθώ
Την αθάνατη χυδαιότητα του όχλου!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου