Νίκος Παππάς, Η Θέα του Κόσμου

GIANNIS KIRIAKOS   ADRIATIC SEA, 2002  (Photovanity)

(Από το περιοδικό Πολιτιστική)

Όσο μπορούμε πιο βαθιά

και πιο απρόσιτη

να 'ναι η θέα που μέσα μας κι όξω

σχηματίζει ο κόσμος...

Απέραντη σαν τις χιλιετηρίδες

που περάσαν οι συνάνθρωποι

πίσω απ' το άγνωστο

Μικρή, προσωπική μας υπόθεση,

γίνεται πάντα η θέα του κόσμου

Έτσι, έ;

Ξεγελάσαμε τον εαυτό μας

και τους άλλους

φίλους κι εχτρούς

τον καθημερινό έφηβο

που ζητάει στα μάτια μας την αλήθεια,

τη μεγάλη αλήθεια.

Είπαμε (Πότε; Πώς;)

πως η θέα του κόσμου γίνεται

μονάχα με εκατομμύρια έτη φωτός

ή με τα μεγάλα οράματα

στην ψευτιά της ιστορίας;

Κανένας δεν ορκίστηκε ποτέ

για τέτοιες παράξενες αλήθειες.

Αυτό που κατορθώσαμε

πατώντας όσο πιο πολλές μπορούσαμε

διαστάσεις

ήταν τα πηδήματά μας

απ' τον ένα γκρεμό στον άλλο.

Κι όταν νομίζαμε πως ανοίγομε τη θέα του κόσμου

γεμάτη γαλάζιες πεταλούδες και γνώση

βρεθήκαμε σε μια μικρή πλατεία

της Λεωφόρου Αλεξάνδρας

όπου αναπνέουμε καυσαέρια

και νεανική υποκρισία.

Εκεί γνωρίσαμε το μπακάλη της γειτονιάς

που πουλάει κατεψυγμένα ορατόρια

και νάιλον αλλαντικά

κι από κει μαθαίνομε όλες τις λεπτομέρειες

ακόμα και ποιος πεθαίνει κάθε ημέρα!

Ποιος βασανίζεται για τις ιδέες του!

Αυτή είναι (συλλογιζόμαστε προς στιγμή!)

η θέα του κόσμου...

Η μικρή, η απέραντη, η ανύπαρκτη.

Όμως σφάζει αυτός ο μαγικός συλλογισμός

με το αιθέριο ατσάλι μιας πίκρας

που φέρνει μέσα μας

κάθε μικρό

κάθε ασήμαντο πένθος

όταν σχηματίζει την πιο ανθρώπινη

θέα του κόσμου...