Έντγκαρ Άλαν Πόε, Tο Κυρίαρχο Σκουλήκι

 From PROCOL'S HARUM    Something Magic 1977 (inner sleeve)

 

 (Μετάφραση:   Νίκος Προεστόπουλος)

  

Κοιτάξετε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι, 

σ' αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ενα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο 

με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο, 

κάθεται σ' ένα θέατρο για να δει 

ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο, 

ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο 

τη μουσική των Κόσμων.

Μίμοι, στο σχήμα του Ύψιστου ντυμένοι, 

σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν, 

και δώθε κείθε ξεπετάγονται, 

νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται 

στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων, 

που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρος πίσω, 

σαλεύοντας με όρνιου φτερά 

την αόρατη ένα γύρω Δυστυχία.

Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα 

δε θα βολέψει να λησμονηθεί, 

μ' αυτό το Φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται 

απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει 

μεσ' έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας 

ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα, 

κι οπού περίσσα τρέλα και πιότερη Αμαρτία 

και φρίκη της πλοκής του, είν' η ψυχή.

Μα ιδέστε, μεσ’ στη χλαλοή των μίμων 

μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλλει, 

ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο 

προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
και σ’ αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.

Κι έσβησαν, έσβησαν με μιας όλα τα φώτα,
κι εμπρός απ' όλες τις τρεμουλιαστές μορφές
η αυλαία νεκροσάβανο
πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
ενώ οι αγγέλοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
σκώνονται, ριχτούνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται «Άνθρωπος»
κι ο ήρως του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι.