Έντγκαρ Άλαν Πόε, H πολιτεία στή θάλασσα

NICHOLAS ROERICH   By the Sea 1916

(Μετάφραση: Νίκος  Σημηριώτης)

ΚΟΙΤΑΞΕ! Ο Θάνατος θρόνο έχει στήσει 

Σ' έρμη μια πόλη πού, βαθιά στή Δύση 

Τή σύθαμπη, φαντάζει αλλοτινή,
Όπου οι καλοί κι οι κακοί, οι ταπεινοί κι οι τρανοί 

Βρήκαν γιά πάντα ανάπαψη στερνή.
Πύργους καί λάρνακές τους καί παλάτια 

(Πανάρχαιους πύργους πού δέν τρέμουν πιά!),
Δέν είδαν όμοιους τά δικά μας μάτια.
Τριγύρω, ξεχασμένα απ’ τό βοριά,
Καρτερικά κάτω άπ’ τά ουράνια χάη 

Πλαγιάζουν τά μελάγχολα πελάη.

Αχτίδα από τ’ άγια ούράνια δέν προβάλλει 

Στης πολιτείας τή νύχτα τή μεγάλη 

Μά φως μές απ' τά πελιδνά νερά 

Γλιστράει πάνω στούς πύργους σιωπηλά —
Ψηλά στ' αετώματα πλατιά φεγγοβολά —
Σέ τρούλους — σέ καμπαναριά — σ' αυλές —
Σέ ναούς — σέ Βαβυλώνειους τοίχους λές —
Σέ λόγγους ισκιερούς, λησμονημένους,
Μ' άνθούς, κισσούς, στήν πέτρα σκαλισμένους — 

Σέ μύριες λάρνακες θαυματουργές 

Πού συνταιριάζουν, στις γιρλάντες τις βαριές, 

Βιόλες, βιολέτες καί κληματαριές.
Καρτερικά κάτω απ' τά ούράνια χάη 

Πλαγιάζουν τά μελάγχολα πελάη.
Τόσο εκεί μέσα σμίγουν πύργοι κι ίσκιοι 

Πού ανάερη μοιάζει η πολιτεία νά μνήσκει,
Ενώ απ' αγέρωχο ένα κάστρο αγνάντια 

Από ψηλά ο Θάνατος κοιτάει γιγάντια.

Ναοί ανοιχτοί καί διάπλατα εκεί μνήματα 

Χάσκουνε πλάι στα φωτερά τα κύματα 

Μά ουτε τα πλούτη πού βαθιά του εκράτει 

Το διαμαντένιο κάθε ειδώλου μάτι —
Μήτε οι νεκροί, ντυμένοι στ' αργυρά, 

Πλανεύουνε απ’ τον όχτο τα νερά
Γιατί ρυτίδα δέ χαράζει, αλί!
Σ’ εκείνη τήν ερημιά απο γυαλί —
Κύμα δέ λέει πώς ίσως κάνει αγέρα 

Σ’ ευτυχισμένο κάποιο πέλαο πέρα —
Πτυχές δέ θροούν πώς φύσηξε μπουρίνι 

Σέ πέλαγα δίχως φριχτή γαλήνη.

Μά νά, κάτι στον άνεμο εκινήθη!
Των ρείθρων αργοσάλεψαν τά βύθη!
Λές καί μιά στάλα οι πύργοι πώς βουλιάζουν, 

Και το βαρύ το σάλο αναταράζουν —
Λές κι οί κορφές τους πώς αφήνουν σάμπως

Ενα κενό μες στ' Ουρανού τό θάμπος.
Πιο πορφυρό τό κύμα φέγγει τώρα —
Λαφριά κι αδύναμα ανασαίνει η ώρα —
Κι όταν, μέ απόκοσμους ζωσμένη στόνους, 

Βαθιά, βαθιά η πολιτεία θέ νά ποντίσει,
Θά σηκωθεί από χίλιους ο Άδης θρόνους 

Νά πέσει νά τήν προσκυνήσει.