Νίκος Καββαδίας, Κι αυτὸς χαμογελάει...

FRANCISCO GOYA   Young people laughing, 1823

(Δημοσιεύτηκε στὸ δεύτερο φύλλο τού «Διανοούμενου»,
τὸν Δεκέμβρη τοῦ 1929, στὴν σελίδα 8 που υπέγραψε με το ψευδώνυμο Πέτρος Βαλχάλας)

Γνωρίζω κάποιον κύριο ποὺ ηλίθιο τὸν νομίζουν,
γιατὶ, παράξενα μιλεί κι ένα μονόκλ φοράει,
γιατὶ, συχνάζει μ᾿ άσεμνες καὶ θλιβερὲς γυναίκες
καὶ γιατὶ πάντα ότι τού πείς αυτὸς χαμογελάει.

Ποὺ στέκει ώρες αμίλητος καὶ σὰν αφηρημένος,
καὶ ποὺ όταν, τί έχει τὸν ρωτούν οι φίλοι μ᾿ απορία
αυτὸς κυττάζοντας αλλού αρχίζει νὰ διηγιέται
ή μίαν αίσχρὴν ή μία πολὺ παράξενη ἱστορία.

Γιὰ μίαν εταίρα υστερικὴ ποὺ ζεί κι όλο πεθαίνει,
γιὰ έναν τρελλὸ όπου ζητάει νάβρῃ τ᾿ όνειρό του,
γιὰ κάποιο γέρο ποὺ αγαπάει μ᾿ ανάστροφην αγάπη,
γιὰ μία γκριμάτσα τραγικὴ κάποιου χλωμού Πιερρότου.

... Ξέρω ένα νέο ποὺ οι φίλοι του ηλίθιο τὸν νομίζουν,
γιατὶ γιὰ πράγματα πολὺ περίεργα μιλάει
κι όσες φορὲς πασχίζουνε νὰ τόνε συμβουλεύσουν
κυττά μὲ περιφρόνηση καὶ θλιβερὰ γελάει ...