Νίκος Γκάτσος, Τραγούδι του Παλιού Καιρού

ALBRECHT DURER   The Knight Death and The Devil  1513

Γιὰ τὸν Γιώργο Σεφέρη

Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια

του κόσμου το ποτάμι είναι θολό

μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια

για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό

καράβια να κεντάς και χελιδόνια.

Το πέλαγο πικρό κι η γη μας λίγη

και το νερό στα σύννεφα ακριβό

το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει

το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό

κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι.

Κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη

για τον παλιό του Πόντου ναυαγό

που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει

κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό

και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη

Κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη

πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς

για να μπορώ σε τούτο το δεφτέρι

καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς

με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.

Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη

κι Ανάσταση θ' αργήσει να φανεί

θέλω να πας στη Μάνη και στην Κρήτη

με συντροφιά σου εκεί παντοτινή

το λύκο τον αητό και τον αστρίτη.

Κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου

να λάμπει μ' απαλή μαρμαρυγή

τ' αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου

να ζωντανέψει πάλι μια πηγή

που καρπερεί στο βράχο το δικό σου.

.....

Αλλάζουν οι καιροί περνάν τα χρόνια

του κόσμου το ποτάμι είναι θολό

μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια

για να σε ιδώ σκυμμένο στον πηλό

καράβια να κεντάς και χελιδόνια.