Φώτης Αγγουλές, Όλα με τη γλώσσα της χαράς

ERTE    Lightness

Το πιοτί του πόνου που πονώ

σε κερνώ, ψυχή, για να μεθύσεις

Τ' άλικα τα ρόδα στο βουνό

στο χλομό ξεψύχισμα της δύσης,

τ' αυγινό που δίνει το φιλί

απαλά στη μάγισσα την πλάση,

η γλυκιά του ήλιου ανατολή

που ξυπνά τ' αηδόνια μεσ' τα δάση,

η σα ρόδου φύλλον απαλή

η γλυκιά, η ασύγκριτή μου αγάπη

που σκορπά το φως της και διαλεί

μεσ' από τη σκέψη μου τα θάμπη,

κι όλα τ' αστρανάματα μαζί

κι όλα τα τραγούδια των κυμάτων

κι ό,τι υπάρχει ακόμα κι ό,τι ζει

έξω από τη νάρκη των μνημάτων,

όλα με τη γλώσσα της χαράς

με καλούν να ζήσω, μα ώ, τι κρίμα

-άμοιρη ψυχή, μη σπαρταράς-

κάτι με τραβά σε κάποιο μνήμα».

Του πιοτού του πόνου που πονώ

-στην υγειά του κόσμου που θ' αφήσεις-

πιες και το ποτήρι το στερνό

άμοιρη ψυχή, για να μεθύσεις.