Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Μανώλης Αναγνωστάκης, Μιλώ…




RENE MAGRITTE   On the Threshold of Liberty  1930





συνέχεια, 2» στὴν ἔκδοση: «Τ Ποιήματα, 1941-1956», 1956)


Μιλώ γιὰ τὰ τελευταία σαλπίσματα τών νικημένων στρατιωτών
Γιὰ τὰ τελευταία κουρέλια απὸ τὰ γιορτινά μας φορέματα
Γιὰ τὰ παιδιά μας ποὺ πουλάν τσιγάρα στοὺς διαβάτες
Μιλώ γιὰ τὰ λουλούδια ποὺ μαραθήκανε στοὺς τάφους καὶ τὰ σαπίζει η βροχὴ
Γιὰ τὰ σπίτια ποὺ χάσκουνε δίχως παράθυρα σὰν κρανία ξεδοντιασμένα
γιὰ τὰ κορίτσια ποὺ ζητιανεύουν δείχνοντας στὰ στήθια τὶς πληγές τους
Μιλώ γιὰ τὶς ξυπόλητες μάνες ποὺ σέρνονται στὰ χαλάσματα
Γιὰ τὶς φλεγόμενες πόλεις τὰ σωριασμένα κουφάρια στοὺς δρόμους
Τοὺς μαστροποὺς ποιητὲς ποὺ τρέμουνε τὶς νύχτες στὰ κατώφλια
Μιλώ γιὰ τὶς ατέλειωτες νύχτες όταν τὸ φώς λιγοστεύει τὰ ξημερώματα
Γιὰ τὰ φορτωμένα καμιόνια καὶ τοὺς βηματισμοὺς στὶς υγρὲς πλάκες
Γιὰ τὰ προαύλια τών φυλακών καὶ γιὰ τὸ δάκρυ τών μελλοθανάτων.
Μὰ πιὸ πολὺ μιλώ γιὰ τοὺς ψαράδες
Π’ αφήσανε τὰ δίχτυά τους καὶ πήρανε τὰ βήματά Του
Κι όταν Αυτὸς κουράστηκε αυτοὶ δὲν ξαποστάσαν
Κι όταν Αυτὸς τοὺς πρόδωσε αυτοὶ δὲν αρνηθήκαν
Κι όταν Αυτὸς δοξάστηκε αυτοὶ στρέψαν τὰ μάτια
Κι οἱ σύντροφοι τοὺς φτύνανε καὶ τοὺς σταυρώναν
Κι αυτοί, γαλήνιοι, τὸ δρόμο παίρνουνε π’ άκρη δὲν έχει
Χωρὶς τὸ βλέμμα τους νὰ σκοτεινιάσει ή νὰ λυγίσει
Όρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία του πλήθους.

1 σχόλιο: