Τάκης Σινόπουλος, Περί προσώπου

(1972)

Tι σκέφτεσαι;

Tι σκάβεις συνέχεια το πρόσωπό σου στον καθρέφτη;

όπως η μέρα φεύγει 

ή κάποτε στη μνήμη ακούς τον ήχο των παρωχημένων.

Tόσα χρόνια περπατάς, ονειρεύεσαι στο ίδιο κορμί.

Στο ίδιο σκοτάδι τη νύχτα χωνεύεις. Mα απόψε,

τα σημάδια που ψάχνεις και βρίσκεις,

απ’ το πρόσωπο πέφτει ο ασβέστης

και το πρόσωπο τρίζει.